Home Sweet Home

Met de voetjes op Nederlandse bodem tik ik dit verhaal.
Ik ga nog even terug naar mijn laatste dagen Barca.
Geen toeristische dingen meer op 't program, wel nog even vol genieten. Nog even lekker alleen rondslenteren, nog even alleen op 't plein van Catalunya zitten en genieten. Gewoon Genieten.
Als laatste x mijn steun-en-toeverlaat-map tevoorschijn toveren en proberen of ik, net als Magda, de mapa kan lezen zoals t hoort. Punt A en punt b opzoeken, straatnamen opzoeken, een herkenningspunt nemen waar je naar toe wilt en het is appeltje eitje. Waar ik de eerste dagen de map regelmatig ondersteboven achterstevoren hield, wist ik punt B te bereiken! Dat gevoel van 'trots' doet een mens goed! Dat zijn mijn gouden momenten.
Nog gezellig met Floor uit eten geweest, een laatste x shoppen, een laatste x alles. Naar school lopen, drankje doen @ Diamante, fles water uit de schoolautomaat trekken, op t veel te warme dakterras zitten, over de Ramblas lopen, oneindig veel inhaalmanoeuvres maken (Floor en ik zijn een tikkie ongeduldig), uit eten, met de metro, aan tafel met Margarita, alleen slapen. En de rest.
Mijn certificaat heb ik binnen (met de mooiste cijferlijst ever :-)) ) , mijn mini-basis Spaans is gelegd. Waar ik in 3 weken de taal ben gaan begrijpen, vind ik het nog lastig zelf zinnen te formuleren en alle geleerde woorden in praktijk te brengen.
Vrijdagavond was het tijd voor een afscheids-Sangria met Floor. Zij hoort bij mijn Barca-avontuur. Hoewel ik het heerlijk voelde alleen dingen te ondernemen, vond ik het ook heerlijk lekker met Floor over van alles te kletsen. Muchos gracias Floor!
Niet te laat richting huis, want de wekker stond op 6.08 uur.
Nog even bij Margarita gezeten en door naar bed,want ik was kapot. Dormir, dat is alles wat ik wou..
Nog even n leukigheidje: voor Margarita en Charly had ik nog een kleinigheidje gekocht. En n kaartje in 't Spaans geschreven. Met behulp van het thuisfront, dat dan weer wel. Het cadeautje bestond uit 2 potten Nutella met Madagascar figuurtjes erop en snackstrips voor de perro. Margarita wou haar Madagascar-collectie uitbreiden, maar bij haar vaste buurtsuper waren de glazen niet meer te krijgen. Dus ik op zoek en gevonden.
Het moment van geven, na ons laatste avondmaal. Ze zag het kaartje en moest heel hard lachen (een poedel met haar iren in de wind,inclusief roze zonneklep voor de Sagrada), bij het lezen schoten de tranen in haar ogen en bij het uitpakken van de Nutella werd ze hysterisch van blijdschap! Ik heb nog nooit iemand zo blij gezien met 2 potten Nutella!
De ochtend van vertrek was ik om 5.57 wakker. Nog voordat de wekker af zou gaan. Mn koffer zat dicht, nu m'n handbagage nog. Omdat ik zo bang was voor n te zware koffer (de heenreis was 'ie al 23,6!) besloot ik nu m'n handbagage gewoon extra vol te stoppen. De door Margarita gemaakte lunch, bestaande uit een sandwich, banaan en een pruim, paste nog nèt.
7.03 op de klok. Tijd om op Carrer Mallorca op zoek te gaan naar een taxi. Maar wel na een on-ver-ge-te-lijk afscheid...
Margarita zou met mij meelopen naar beneden, samen met Charly. En daarna ging ze nog lekker even slapen, want ze was nog moe. Ze pakte Charly op, ging in de lift staan (het is een enorm klein hok waar net 2 mensen en een koffer in passen..), ik reed mijn koffer naar buiten.. en trok heel langzaam de deur dicht.. tot ik 'Nooooo' hoorde.. en tegelijkertijd met deze noodkreet viel de deur in het slot.
Jullie voelen 'm misschien aankomen ... Margarita had geen sleutels bij zich ... OEPS! En ook haar mobiel had ze binnen laten liggen. Waarop ik mijn mobiel tevoorschijn toverde, maar ze het nummer van haar amiga niet uit haar hoofd wist... En toen kwam het ergste nog ... ze had de sleutels aan de binnenkant van de deur laten zitten ... Inderdaad.. al had ze nu een sleutel, dan kon ze de deur nog niet open krijgen .. in ieder geval niet zonder grof geweld ...
Dat is nog eens wat je noemt een afscheid ... Ik voelde me vreselijk! Ik kon wel janken. Daar stond Margarita, in alle vroegte op straat en ik heb geen idee hoe ze het uiteindelijk opgelost heeft .. Maar ze leek niet boos, of deed heel goed alsof ze dat niet was, we namen afscheid, ze zwaaide me uit .. en daar vertrok ik. Dag Barcelona.
De tijd op het vliegveld was gelukkig zo voorbij. Zelfs zonder mobiele telefoon, want ik had bijna geen batterij, dus besloot 'm uit te zetten.
Als laatste het vliegtuig in (ze stonden op het punt me om te roepen), een plekje he-le-maal achterin (waardoor ik alle oh-op-jou-moesten-we-dus-wachten-blikken moest ondergaan) en daar zat ik. Op naar huis.
Ik vermaakte me met muziek, Friends en wat rondkijken.
Het voelde raar. Net zo raar als de heenweg. Toen voelde het raar dat ik 3 weken alleen zou zijn. Nu voelde het raar dat ik weer naar huis ging en alles weer normaal zou zijn. Maar het voelde ook goed.
Op het vliegveld ging alles redelijk snel en al snel .. zag ik daar m'n lief staan. Met roos. De schat. Wat was het fijn om hem weer te zien!
Thuis m'n ouders en de hondjes in m'n armen gesloten, al vonden zij het fijner Jeroen weer te zien (die hadden ze per slot van rekening de dag ervoor voor 't laatst gezien .. !).. ach ja, dat zijn mijn honden. Even laten merken wie er die 3 weken wèl was. En geef ze eens ongelijk ..
En toen door naar huis. Huis als in Wapenveld. Ons nieuwe plekje. Met mijn eigen auto en hondjes ging ik op weg .. en in Wapenveld aangekomen ... was het compleet versierd met ballonnen en slingers!
Wat een welkom! Ik was wat overdonderd, maar ... toen bleek dat mijn lieve vriendinnetjes dit voor mij hadden gedaan, kon ik alleen de rest van de dag nog maar zeggen 'wat een ontzettend lieve vriendinnetjes heb ik toch!!!' Lieve Gabriélle, Agnes, Karin, Bianca en Angela: nogmaals: super bedankt. Jullie zijn echte toppers!!!
En nu .. nu ben ik weer thuis. Thuis bij m'n mannen.

Tijdens mijn 3 weken stelde Angela mij de vraag of dit een goede keus is geweest: 3 weken alleen weg.
Ik kan die vraag beantwoorden met een ja. JA!
Al zat ik er de eerste dag flink doorheen, ik heb het maar mooi geflikt. Ik ben 3 weken op mezelf aangewezen geweest. Ik heb zelf dingen ondernomen, wat voelt als een overwinning. Nee, ik heb geen grote groep vrienden aan deze reis overgehouden, maar dat is ook niet waarom ik het deed. Ik wou zien of ik het zelf zou redden. Het zelf kon. En dat kan ik. Een wereldreiziger schuilt er niet in mij, maar ik ben trots dat ik het gedaan heb.

Barcelona 2012, mijn avontuur.